Tussen al het grote leed dat de wereld dagelijks treft en de kranten vult, is er nu en dan ook klein leed dat de media haalt. Zo bericht de Telegraaf vandaag over een mysterieuze, maar kennelijk gealfabetiseerde onverlaat die het gemunt heeft op de debuutroman Bonita Avenue van Peter Buwalda. In ten minste zeven boekhandels heeft deze man of vrouw het boek vernield. Blijkbaar door er bladzijden uit te scheuren, want de Telegraaf heeft het over een boekenscheurder.
Eerder al waren vergelijkbare berichten te lezen in regionale en lokale kranten. ‘Boekenscheurder stelt uitgever voor raadsel’, schreef het Haarlems Dagblad. Lokale media in Leiden berichtten: ‘Boekenscheurder actief in Leiden en Oegstgeest.’ De boekenscheurder blijkt zelfs Utrecht en omgeving tot zijn werkterrein te rekenen: onder de kop ‘Boekenscheurder ruïneert Enschedese roman’ schrijft Tubantia dat de boekenscheurder vooral ‘toesloeg’ in Utrecht, Leiden en Oegstgeest.
Nu is boekenscheurder natuurlijk een gelegenheidswoord, van hetzelfde kaliber als bijvoorbeeld tenenlikker (de naam van een man die duidelijk de weg kwijt was en die enige jaren geleden in het nieuws kwam omdat hij zich te buiten ging aan ontblote damestenen), dus om lexicografische redenen hoeft u het woord niet te onthouden. Maar als zo’n woord als tenenlikker, boekenscheurder, damschreeuwer of waxinewerper zo ongeveer in alle kranten opduikt, heb je als lezer toch al snel de neiging te denken dat het woord wat méér is dan zomaar een gelegenheidssamenstelling. Zou boekenscheuren bijvoorbeeld niet als (ernstig) cultureel vergrijp in het Wetboek van Strafrecht moeten worden opgenomen? Of althans in de shortlist voor de Woord van het Jaar-verkiezing van Van Dale?
Wat motiveert de boekenscheurder eigenlijk? Is het iemand die het schrijven, uitgeven, verkopen en lezen van boeken een linkse hobby vindt? Of is het juist een getergde ziel die te kampen heeft met een of ander onverwerkt jeugdtrauma? Alleen al om onze nieuwsgierigheid naar zijn of haar motieven te bevredigen, hopen we dat de boekenscheurder snel gepakt wordt.
Óf – we durven het bijna niet te suggereren – hebben we hier misschien te maken met een marketingstunt van de uitgever, om een boek waarvan er misschien net wat te veel gedrukt zijn, toch nog even onder de aandacht van het grote publiek te brengen?
Geef een reactie