De Volkskrant gaat vandaag in op de ophef die afgelopen weekend is ontstaan door het nieuws dat een Amsterdamse woningbouwvereniging een aantal appartementen heeft laten renoveren en daarbij rekening heeft gehouden met de wensen van de islamitische bewoners. Afgelopen zaterdag noemde Het Parool die appartementen halalwoningen (Parool. 24-11-2012), de Telegraaf nam dat woord met chocoladeletters over op zijn site en Geert Wilders deed er – wat is die man toch voorspelbaar – op Twitter nog een schepje bovenop door met halalwoning een drieledige samenstelling te maken: ‘Totale idiotie: moslimhalalwoningen in A’dam.’
Later in het weekend reageerde minister Ronald Plasterk dat hij geen enkel probleem heeft met de halalwoningen, maar een bewoner van een van de appartementen vindt het woord maar belachelijk: ‘Wat nou halalhuis? Ja, ik heb een kastje voor mijn schoenen, ik ben gewend op kousenvoeten door mijn kamer te stappen.’ Over zijn schuifdeur, door critici neergezet als scheidingswand voor de door moslims gewenste mannen- en vrouwenapartheid, zegt […Mohammed…] liever niets’ (Volkskrant, 26-11-2012).
In halalhuis allitereren halal en huis mooi met elkaar, waardoor halalhuis uit taalesthetisch oogpunt te prefereren is boven halalwoning. Het voordeel van halalwoning is echter dat woning een net iets breder begrip is dan huis, waardoor je halalwoning gemakkelijker voor huizen én voor appartementen kunt gebruiken.
Omdat halalwoning vanochtend in diverse kranten staat, terwijl de Volkskrant het als enige over een halalhuis heeft, is het op dit moment uit het oogpunt van frequentie 1-0 voor halalwoning. Afgaande op deze stand van zaken lijkt halalwoning een kansrijker woord te zijn dan halalhuis, maar eigenlijk weten we pas over enige maanden welk van deze woorden blijvend onze taal is komen verrijken (als ze niet alweer als de waan van de dag vergeten zijn).
Geef een reactie