Eerder deze week werd Israël opgeschrikt door een bloedige Palestijnse aanslag in een synagoge. Vandaag staat in de krant dat de huizen van de daders zijn verwoest. Een strafverwoesting noemt Trouw dit en daarmee is de taal deze dag weer met een woord verrijkt.
Dat strafverwoesting een nieuw woord is, is eigenlijk heel opmerkelijk, want ook in het verleden verwoestte Israël geregeld de woningen van aanslagplegers. Vanuit de wraakgedachte is dat misschien begrijpelijk, maar zo’n collectieve straf, waarmee ook de familie van de terrorist getroffen wordt, is wel in strijd met de Geneefse Conventie.
Tja, dat opblazen van gebouwen begint een beetje cultuureigen te worden, daar in het Midden-Oosten. Ook de IS-strijders blazen per slot van rekening om de haverklap gebouwen op die niet passen in hun visie op de islam.
Israël zelf, om daar op terug te komen, heeft overigens heel wat ervaring met het opblazen van woningen van terroristen. Tijdens de eerste intifada blies Israël namelijk om de haverklap huizen op. Dat hielp trouwens niet echt.
Dat er destijds geen woord courant is geworden voor deze praktijk, belooft trouwens ook niet veel goeds voor het woord strafverwoesting. Kennelijk hadden we tot nog toe althans geen behoefte aan een speciaal woord voor het vernietigen van gebouwen als straf voor een individu.
Geef een reactie