Trouw schrijft vandaag over een dansfenomeen, het voguebal. Het hangt samen met het fenomeen vogueing, volgens de Dikke Van Dale het aannemen van poses op dansmuziek. Trouw typeert deze dansstijl in iets andere woorden hetzelfde: ‘De stijl is gebaseerd op de foto’s in modeglossy Vogue waarbij modelachtige poses worden aaneengesmeed tot hoekige, staccato dansbewegingen.’
Vogueing is dus niet nieuw. Integendeel, de dansstijl ontstond in de jaren zestig van de 20e eeuw en kreeg in de jaren negentig nieuw leven in geblazen. Ook de voguebals zullen niet nieuw zijn, maar het woord is nog niet bekend, althans niet in het Nederlands.
Het probleem met een woord als voguebal is dat het zeker niet vaststaat dat het onze taal voor langere tijd komt verrijken. Misschien figureert het een paar jaar in onze taal om er dan weer voor decennia uit te verdwijnen. Gelukkig hebben woordenboeken de mogelijkheden om niet individuele woorden te beschrijven, maar samenstellingen die volgens een min of meer constant patroon worden gevormd.
Daar is voguebal een goed voorbeeld van. Neem de naam van een dansstijl (tango, rumba, wals) en je kunt er in veel gevallen bal achter plakken ter aanduiding van een bal waarop met name de door het eerste lid genoemd dans wordt gedanst: tangobal, rumbabal, walsbal. Op dezelfde manier wordt op basis van vogueing ook voguebal samengesteld, een woord dat – als het al in het woordenboek komt – dus prima niet bij de v van vogueing hoeft te worden beschreven, maar prima bij bal kan worden opgesomd.
Geef een reactie