Wat zich aan gene zijde bevindt, blijft mensen fascineren. Sommigen proberen met dat generzijdse in contact te komen. Hen kennen we als spiritisten. Spiritisten, zo schrijft Trouw vandaag, beschouwen de dood niet als het einde van het leven, maar als een overgangsperiode: ‘de dood is in het spiritisme niets anders dan een geestelijke onderbreking tussen het ene en het andere leven, waarbij de essentie van het individu, de ziel, voortleeft’.
In hetzelfde Trouw-artikel blijkt het spiritisme ook onder een andere naam bekend te staan: kardecisme. ‘een religie die in de negentiende eeuw werd ontwikkeld door de Franse pedagoog Allan Kardec’. Kardec was niet zijn echte naam, want op aanraden van een geest had Hippolyte Léon Denisart Rivail (1804-1869) besloten zijn publicaties onder de naam Allan Kardec te laten verschijnen.
In het Nederlands is het woord kardecisme weliswaar onder spiritisten bekend, maar in de media maakt het woord vandaag zijn debuut, net als de naam van een volgeling van het kardecisme, namelijk kardecist. Dé kardecist van dit moment is de Braziliaan Divaldo Franco. Behalve geestelijk leidsman van enkele miljoenen spiritisten is hij ook weldoener: hij leidt al decennialang een tehuis voor weeskinderen. Daarnaast heeft hij honderden boeken geschreven. Nou ja, geschreven? Gepsychografeerd (nog zo’n woord dat vandaag zijn debuut maakt in de krant). Bij de spiritisten wil dat zeggen: in trance geschreven.
Geef een reactie