Het Parool schrijf vandaag over de bonus die New Yorkse luxepaardjes aan het einde van het jaar krijgen van hun man als ze goed hebben huisgehouden en het kindermeisje goed hebben gemanaged. De wife bonus noemt Het Parool die bonus. Laten we dat meteen maar vertalen in echtgenotebonus, dat deden andere kranten die over hetzelfde fenomeen schreven per slot van rekening ook.
Die echtgenotebonus is zoiets exotisch dat het woord waarschijnlijk geen toekomst heeft in onze taal, dus we mogen het meteen weer vergeten. Veel interessanter is dat een Nederlandstalige krant als Het Parool zo’n Engels woord zomaar overneemt, zonder zelfs maar te overwegen om het te vertalen. En dat terwijl zelfs een brugklasser al in staat moet zijn wife bonus te vertalen als echtgenotebonus. Is dat luiheid van de journalistiek?
Een ander voorbeeld van een woord dat gewoonlijk onvertaald blijft, is nanny. Een nanny is een kinderjuffrouw, maar in de krant lezen we dat woord bijna nooit. Het afgelopen jaar stond nanny honderden keren in de Nederlandse kranten, maar kinderjuffrouw slechts 23 keer. Ook vrienden en kennissen die een kinderjuffrouw of kindermeisje hebben, noemen haar steevast nanny. En als ze heel goed bevalt, heet ze een supernanny.
Misschien komt het door de tv – er zijn de laatste jaren nogal wat Engelstalige opvoedprogramma’s uitgezonden – maar we kunnen er niet meer omheen: nanny is hard op weg de centrale term te worden in opvoedland, terwijl kinderjuffrouw afzakt tot een perifeer synoniem.
Terug naar de echtgenotebonus. Mochten dure arbeiders op de Zuidas door de wife bonus op een idee zijn gebracht, dan kunnen sommige bewoonsters van Oud-Zuid of de Amsterdamse Grachtengordel binnenkort misschien ook wel een echtgenotebonus tegemoetzien. Die dan natuurlijk wel heel kosmopolitisch wife bonus wordt genoemd.
Geef een reactie