Er komt ‘geen onderzoek naar smeercultuur’ in Den Haag, schreef NRC Handelsblad gisteren. Smeercultuur. Daarmee wordt kennelijk bedoeld een cultuur waarin het geven en ontvangen van smeergeld gewoon is. Een smeergeldcultuur dus.
Het vermoeden bestond dat Haagse ambtenaren zich hebben laten fêteren door aannemers, vandaar de smeercultuur, maar ‘een woordvoerder van de gemeente zegt in een reactie dat er ,,geen sprake is van wijdverspreide corruptie” bij Stadsbeheer’, aldus NRC.
Dat is mooi, maar hoe zit het met het woord smeercultuur. Moeten we dat gaan onthouden?
Jazeker, al wordt het niet vaak gebruikt. De vroegste vindplaats in een krant dateert uit 1993. Toen gonsde het in Maastricht ‘van de geruchten over de smeercultuur die er welig zou hebben getierd, tot in het college van B & W toe.’ Sindsdien is het woord smeercultuur een handvol keren in de media aangetroffen.
Iets gewoner is smeergeldcultuur, dat echter voor het eerst pas op 25 maart 1999 in een krantenartikel opdook. Er was toen sprake van corruptie in Italië.
Omdat smeercultuur ouder is dan smeergeldcultuur kunnen we niet concluderen dat smeercultuur een verkorting is van smeergeldcultuur. Hoewel, smeercultuur kan natuurlijk wél worden getypeerd als een verkorting van de veronderstelde samenstelling smeergeldcultuur.
Geef een reactie