Het Parool schrijft vandaag over geluidshaat, het lekenwoord voor wat bij psychiater bekendstaat als misofonie. Beide woorden zijn in de omgangstaal tamelijk nieuw. Ze blijken niettemin te verwijzen naar een aandoening die betrekkelijk vaak voorkomt. Als mensen bijna gek worden van repeterende geluiden – de ademhaling van de partner, tikkende hakjes van de bovenbuurvrouw op het parket – heet dat misofonie. Dat is een erkende aandoening.
In het Parool-artikel duikt een ander woord op voor een verwant verschijnsel: misokinesia. Vorige week stond dat woord ook al eens in een krant – toen debuteerde het in de Nederlandse media – dus het zal wel een probleem in opkomst zijn. Want net als misofonie is misokinesia een psychiatrische stoornis. Mensen die zich onnoemelijk ergeren aan andermans beenbewegingen, kinwrijvingen of handenwringen, hebben last van misokinesia.
Misokinesia laat zich dus omschrijven als ‘niet te beheersen afkeer van herhaalde bewegingen’. Bewegingshaat dus. Het is zo’n nieuwe aandoening dat woord nog niet verbasterd is tot misokinesie. Want het is natuurlijk net zo gevormd als bijvoorbeeld dyskinesie (onwillekeurige bewegingen), hyperkinesie (overmatige bewegingsdrang) en hypokinesie (verminderde beweeglijkheid) – woorden die al in het woordenboek staan. Met dit verschil dat misokinesie , dat nu dus nog misokinesia heet, gemaakt is met het Griekse woord voor haat als eerste lid: misos.
Geef een reactie