NRC Handelsblad schrijft vandaag over wat misschien wel het grootste levensprobleem van de boekenverzamelaar is: waar ga je heen met de boeken die je niet meer in je collectie wenst te hebben? De antiquaar wil ze meestal niet hebben, het veilinghuis ook niet. Je kunt ze hooguit bij de Secunda of een andere goededoelenwinkel in tweedehandsspullen kwijt.
Een van de boekenminnaars die over dit onderwerp geïnterviewd worden, is de 88-jarige eigenaresse van antiquariaat Schuhmacher. Zij vertelt dat ze ‘haar verzameling Nederlandse literatuur ‘ontpaperbackt’ heeft.
Ontpaperbacken – op het eerste gezicht is het een boekenliefhebberssynoniem van het museumdirecteurenwoord ontzamelen. Het woord maakt op deze onopvallende zonnige decembermiddag zijn debuut in onze taal, maar toch is het een woord dat bij elke boekenverzamelaar een aha-erlebnis teweeg moet brengen. Ontpaperbacken, dat was nu precies het woord dat we eigenlijk al tijden nodig hadden. Want welke boekenverzamelaar is er niet al tijden aan het ontpaperbacken?
Niet dat alle paperbacks de deur uit moeten, de boeken uit de reeks Privé-domein van de Arbeiderspers mogen blijven, maar de paperbacks waarvan behalve een paperbackeditie ook een gebonden editie bestaat, dienen onverwijld te worden ontzameld. Het ontzamelen van de paperbacks staat dan ook niet gelijk aan het ontpaperbacken. Nee, het ontpaperbacken gebeurt met de collectie, de bibliotheek: die is het die ontpaperbackt wordt.
Ontpaperbacken is ongetwijfeld een Nederlandse afleiding van het woord paperback, maar het fenomeen waarnaar het woord verwijst is internationaal. Ook in het Engels komt to unpaperback – zij het spaarzaam – voor.
Geef een reactie