Ger Groot schrijft vandaag in Trouw over hét familiefeest bij uitstek: Kerstmis. Vaak is die familie echter eerder een last dan een zegen: ‘Bloedbanden houden mensen bijeen in een knellend keurslijf, terwijl ze elkaar liefst zo ver mogelijk zouden ontvluchten.’ Maar ze ontvluchten, hoe doe je dat?
‘Ontvrienden,’ schrijft hij, ‘is dankzij Facebook niet alleen een populair woord, maar ook een dagelijkse praktijk geworden.’ Naar analogie daarvan zou je ook weleens willen dat je je familie kan wegwensen, maar je komt ze altijd wel weer ergens tegen. ‘Familie is het ultieme feit dat zich niet laat manipuleren,’ schrijft Groot daarom.
Dat verklaart meteen ook waarom een woord als ontfamiliëren vermoedelijk geen toekomst heeft: ‘Ontfamiliëren’ bestaat nog niet,’ schrijft Groot, ‘en zal dat waarschijnlijk ook nooit doen – want feiten kun je wel wegwensen, maar daarmee verdwijnen ze nog niet.’
Hoewel? Het woord is geschreven, dus ontfamiliëren bestaat! In elk geval als idee, als concept, als woord. En dan is het misschien wel toepasselijk om, zo vlak voor Kerstmis, te memoreren dat christenen met Kerstmis in feite vieren dat het Woord vlees geworden is. Tegen die achtergrond zou het zo vreemd nog niet zijn als woord ontfamiliëren, nu het eenmaal bestaat, uiteindelijk toch gaat verwijzen naar een werkelijkheid. Een werkelijkheid die zich laat omschrijven als: ‘het doorsnijden van de familiebanden.’
Geef een reactie