Sinds Dieselgate, ook wel bekend als Volkswagengate, behoort sjoemelen tot de kernwoordenschat van de Nederlandse taal. Dat blijkt vooral uit de populariteit van het woord sjoemelsoftware, dat nu een paar maanden bestaat en al niet meer weg te denken is uit onze taal.
Vandaag schrijft het Algemeen Dagblad in een bericht dat de sjoemelsoftware door de Europese overheid mogelijk gemaakt is. En dat de EU dit niet zal gaan veranderen: een akkoord over de uitstootnormen ‘geeft de auto-industrie zulke ruime marges dat de uitstoot van schadelijke stikstofoxiden jarenlang zelfs hoger mag zijn dan nu.’
Niet alle EP’ers zijn het met dit Brusselse beleid eens. Een Nederlandse D66’er zegt: ‘Het Parlement is niks waard als het dit besluit niet blokkeert. Het is politiek nattevingerwerk in achterkamertjes. Van sjoemelsoftware naar sjoemelpolitiek.’ Maar een Belgische parlementariër denkt er anders over: ‘We willen schonere auto’s, maar zonder onze industrie de duivel aan te doen. Dat zou de concurrentie in Amerika handenwringend ontvangen.’
Iemand de duivel aandoen, die uitdrukking hadden we al een tijd niet gelezen. Maar ze staat gewoon in de Dikke Van Dale en betekent ‘iemand kwellen, plagen, treiteren’. Maar dit ter zijde.
Sjoemelpolitiek is weliswaar een betrekkelijk nieuw woord, maar het bestond al vóórdat het woord sjoemelsoftware zijn debuut maakte in onze taal. De vroegste vindplaats dateert uit 2004, toen het woord op een weblog voor motorrijders opdook. Het woord is echter pas in 2015 gewoon geworden, aanvankelijk niet eens in verband met de sjoemelsoftware, maar in verband met de Britse politiek. Vooral sinds de affaire met de sjoemelsoftware is sjoemelpolitiek steeds gewoner geworden. En gezien het toenemende wantrouwen van het volk in de politiek heeft sjoemelpolitiek het in zich een courante kritische term voor gemeentelijke, provinciale, landelijke en zelfs Europese politiek te worden.
Geef een reactie