Onder de titel ‘De trauma-paradox’ schrijft De Groene Amsterdammer deze week over een merkwaardig fenomeen: in GGZ-instellingen worden mensen met zware trauma’s soms niet behandeld, ook al hebben ze daar volgens de regels recht op. De Groene schrijft: ‘de hoofdregel blijft: mensen met een psychische stoornis die is veroorzaakt door (jeugd)trauma’s hebben recht op behandeling daarvan. Logisch, zou je denken. Maar de praktijk is anders. Soms zelfs zó anders dat de hoofdregel eerder lijkt: hoe ernstiger de traumatisering, hoe groter de kans dat mensen naar huis worden gestuurd. Zonder behandeling.’
Het woord traumaparadox (het koppelteken dat De Groene tussen de samenstellende delen zet, is niet nodig) maakt zo z’n debuut in het Nederlands in een vrij duidelijke en doorzichtige betekenis. Mogelijk is het woord geïnspireerd op het Engels, waarin de term trauma paradox al langer voorkomt en zelfs tamelijk ingeburgerd is, zij het in een wat andere betekenis.
De hamvraag is natuurlijk: zal het ook in Nederland wat worden met het woord traumaparadox. Misschien – als vakterm – in de GGZ-wereld, maar of het woord ook daarbuiten algemeen gangbaar wordt, is vooralsnog betwijfelbaar.
Geef een reactie