Het Nederlands Dagblad schrijft vandaag over loverboys en moneyboys. Het woord loverboy staat allang in de Dikke Van Dale, maar moneyboy maakt vandaag zijn debuut in de papieren media. Op internet blijkt het woord wel – zij het sporadisch – voor te komen.
Wat zijn moneyboys? Onverlaten natuurlijk, anders heetten ze geen boys. De krant noemt ze ‘eigenlijk een variant van de loverboy’ en weet ook dat ze steeds vaker opduiken: ‘Het zijn jongens die zich op kwetsbare meisjes richten en hun vooral geld afhandig maken. Ze halen de meisjes ertoe over valse handtekeningen te zetten en de creditcard van hun ouders te gebruiken. De meisjes komen daardoor tot aan hun nek in de schulden te zitten en zijn daar dikwijls ook nog eens zelf voor aansprakelijk.’ Qua verdiensten zijn het waarschijnlijk kleine krabbelaars, die moneyboys, want hoeveel meisjes hebben er nu toegang tot de creditcard van hun ouders?
De politie blijkt het woord moneyboy ook te kennen. Sterker nog, de politie waarschuwt tegen hun praktijken, dus deze kleine diefjes zijn blijkbaar toch echt een probleem. De politiesite definieert de moneyboys wel net iets anders dan de krant doet: ‘Er zijn jongens en meisjes die door een moneyboy worden benaderd om leningen en telefoonabonnementen af te sluiten. Het geld dat vrijkomt moeten zij gelijk afstaan.’ De politie zegt erbij dat het fenomeen ‘nog niet heel erg bekend [is] in Nederland.’ Verder blijkt de politie ook jongens die anderen als geldezel gebruiken moneyboys te noemen.’
Ons lijkt de vrouwelijke variant van de moneyboy nogal voor de hand te liggen: de moneygirl die haar verleidingskunsten inzet om een naar vrouwelijke aandacht snakkende puber het creditcardnummer van z’n pa afhandig te maken. Op internet is moneygirl echter niet in deze betekenis te vinden: misschien zijn de girls niet zo slecht als de boys.
Geef een reactie