Theodor Holman schrijft vandaag in zijn column over het fenomeen beledigen. Hij vraagt zich hardop af of Erdogan eigenlijk wel beledigd kan zijn door Ebru Umar. Volgens hem kun je alleen maar beledigd worden door iemand uit je omgeving die belangrijk voor je is en die iets onwaars over je zegt. Door verbaal haar middelvinger tegen Erdogan op te steken kan Umar de Turkse dictator misschien gekwetst hebben, maar omdat hij haar tot een dag of tien geleden waarschijnlijk niet kende, is het onmogelijk dat Umar Erdogan beledigd heeft. Kortom, Erdogan spéélt dat hij beledigd is, denkt Holman.
Een interessante visie, maar nog interessanter is het dat Theodor Holman het gedrag van de Europese leiders tegenover de Turkse potentaat beschrijft als chamberlainen. Dat werkwoord – een ‘woord dat je wist dat zou komen’ – maakt zo vandaag zijn debuut in de media, nadat het eerder al een keer op het lezersforum van GeenStijl had gefigureerd.
Het werkwoord chamberlainen verwijst naar de voormalige Britse premier Neville Chamberlain (1869-1940), die in 1938 meende dat hij de wereldvrede had gered (‘Peace for our time’) door middel van het Verdrag van München, waarbij hij Hitler in feite alle ruimte gaf om Oostenrijk te confisqueren. En om, als een rupsje-nooit-genoeg vervolgens de Tweede Wereldoorlog te beginnen.
Chamberlainen is genoemd naar een persoon en is daarom een eponiem. Het woord betekent zoiets als ‘een dictator of potentaat apaiseren of paaien door hem niet aan te vallen op zijn dictatoriale gedrag of daar zelfs toegeeflijk mee om te gaan’. Gezien de ontwikkelingen tussen Turkije en Europa en de manier waarop daarover geschreven wordt in de westerse media zou chamberlainen zomaar een courant werkwoord kunnen worden.
Er is één lichtpuntje: gelukkig leven we niet meer in 1938 …
Geef een reactie