Seniorenpardon: een paar weken geleden stond het woord al eens in Trouw en vandaag duikt het opnieuw op in de media, dit keer in de Telegraaf. Het seniorenpardon houdt in dat mensen die werkloos zijn geworden vanaf een bepaalde leeftijd worden vrijgesteld van de sollicitatieplicht. Immers, iemand van zestig komt toch niet meer aan een (vaste) baan, zo redeneren de voorstanders van dit pardon. Dat maakt het seniorenpardon gevoelsmatig een wat negatieve suggestie.
Niettemin bepleiten sommige wetenschappers de invoering van zo’n maatregel en de vakbonden zouden de vakbonden niet zijn als ze de maatregel niet simpelweg zouden eisen. Een extra argument voor het seniorenpardon is dat er toch niet voldoende banen zijn voor iedereen en dat het beter is jongeren de kans op betaald werk te geven. Een derde argument is dat ouderen die vrijgesteld zijn van de sollicitatieplicht hun tijd kunnen gaan besteden aan er met de caravan op uittrekken vrijwilligerswerk.
De gemiddelde neoliberale zzp’er die weet dat hij tot zijn laatste snik zijn eigen broek moet zien op te houden zal bij zo’n vakbondseis trouwens onmiddellijk denken: wie gaat dat betalen?
Nou ja, lexicografisch gezien doet dat er niet toe. Het mooie is dat we er weer een samenstelling met pardon bij hebben. Zulke samenstellingen schieten sinds de eeuwwisseling als paddenstoelen uit de grond. Nou ja, als paddenstoelen… We noteerde de afgelopen jaren zeker vijf van dit soort samenstellingen, variërend van asielzoekerspardon via vluchtelingenpardon tot kinderpardon.
Weliswaar is seniorenpardon met hetzelfde woord pardon gevormd, maar de betekenis lijkt net iets anders: hoeven de asielzoekers, vluchtelingen en kinderen die pardon verleend hebben gekregen niet terug (naar hun land van herkomst), de senioren hoeven niet meer voort als ze een seniorenpardon krijgen. Of moeten we seniorenpardon zo opvatten dat het pardon betekent dat ze niet meer terug hoeven naar de arbeidsmarkt?
Geef een reactie