loedermoeder

Het is wel een intrigerend woord: loedermoeder. Vorige week stond het in Het Parool en vandaag troffen we het aan in De Gelderlander. Columniste Babette Pul noemde zichzelf daar een loedermoeder.

Een loedermoeder is – kort gezegd – een imperfecte moeder, vaak ook nog eens van imperfecte kinderen. Ze maakt een potje van de opvoeding van haar kroost. Ze accepteert dat haar kinderen met scheuren en gaten in hun kleding rondlopen. Ze knutselt niet zelf verantwoorde verjaardagstraktaties voor op school in elkaar, maar koopt gewoon een zak suikerbommen. Ze stimuleert haar telgen niet om de hoogste cijfers op school te halen, of te blijven hockeyen, en achter de oefeningen voor de vioollessen van haar dochter zit ze ook niet aan. Nee, ze berust in de imperfecties van haar nazaten. En ze is er nog trots op ook.

Loedermoeder is een interessant woord, want wat voor samenstelling is het eigenlijk? Een copulatieve samenstelling van het type jager-verzamelaar, kindvrouw of manwijf is het niet. Want de loedermoeder is niet een vrouw die tevens een loeder (kreng) is. Nee, de loedermoeder kan best wel lief zijn voor haar kinderen. Het is eerder een moeder die de boel een beetje laat verloederen. Een verloedermoeder dus eigenlijk. Maar ja, verloedermoeder klinkt natuurlijk niet en vandaar dat het loedermoeder geworden is. Laten we eerlijk zijn: loedermoeder is in feite een iets te negatief woord. Het is een beetje een hyperbool.

Maar dat hoeft het succes ervan niet in de weg te staan. Het is ook een mooi assonerend woord. En als de loedermoeders er nou ook voor gaan zorgen dat de Sylvia’s Witteman, de Aven Brandt Corstius en de Linda’s van deze wereld geregeld over het fenomeen gaan schrijven en dan vooral ook expliciet loedermoeder gebruiken, wordt het misschien nog wat met dat woord. Een woord waar onze taal, die al wel overal tijgermoeders en knutselmoeders beschikt, eigenlijk best wel behoefte aan heeft.