In het Turkije-debat afgelopen dinsdag typeerde Geert Wilders de Turkse jongeren die de Zaanse wijk Poelenburg onveilig maken en hun eigen snode activiteiten vastleggen in vlogs, die ze vervolgens op internet zetten als schurkenturken. Als enige landelijke krant citeerde de Volkskrant gisteren Wilders’ typering alsmede de verklaring die de PVV-politicus gaf voor het onaangepaste gedrag van de betrokkenen: de directe invloed van de Turkse overheid in Nederland. Die invloed heeft volgens Wilders geleid tot ‘schurkenturken die in Rotterdam samenkomen ‘in een zee van Turkse vlaggen’ en in Zaandam ‘mensen van hun fiets trekken’.’
Schurkenturken is de zoveelste samenstelling met Turk die dit jaar gangbaar geworden is. Onder meer klikturk, erdoturk, dreigturk, pleuropturk gingen de schurkenturken voor. Het zijn allemaal weinig verheffende woorden, die niet alleen het gevolg zijn van een mislukte integratie van Turkse Nederlanders in de Nederlandse samenleving, maar die een toekomstige integratie er niet gemakkelijker op zullen maken.
In de sociale media wordt nogal geërgerd gereageerd op Wilders woord schurkenturken, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het woord hoog scoort op de woordsuccesfactoren woordritme, assonantie en transparantie. Het enige nadeel van schurkenturken is dat je het eigenlijk niet in het enkelvoud kunt gebruiken.
Is Wilders de bedenker van schurkenturken? Misschien, maar hij is niet de eerste gebruiker ervan. Al in augustus figureerde het woord – weliswaar met een spatie tussen schurken een turken – in een bericht van een Belgische twitteraar. Ook de variant schurkturk, waarvan de samenstellende delen wel assoneren maar die als geheel geen prettig ritme heeft, is al eerder aangetroffen, eveneens in berichten van Belgische twitteraars. De kans is klein dat Wilders het woord schurkenturken aan andermans tweets ontleend heeft en daarom zal hij waarschijnlijk toch als de geestelijke vader van dit onaangename woord de geschiedenis in gaan.
Geef een reactie