Wie over een saai onderwerp iets aantrekkelijks wil schrijven, kan het best op zoek gaan naar een meteen aansprekende metafoor. Een mooi voorbeeld daarvan stond vorige week op de Trouw-website, waar verslag gedaan werd over de nieuwe ‘instapzones’ op de NS-stations. Een prozaïscher onderwerp bestaat haast niet, maar door er het ‘sardientjesgevoel’ van de treinreizigers bij te betrekken, werd het artikeltje toch nog interessant. Dat ‘sardientjesgevoel’ is namelijk herkenbaar voor iedereen. Het doelt op het gevoel dat mensen kunnen hebben als ze zich met z’n allen in een kleine ruimte of op een kleine plek bevinden.
Al is het bedoelde gevoel herkenbaar, het woord ervoor blijkt nog vrijwel onbekend te zijn. Wie het woord op internet zoekt, vindt het weliswaar op enkele sites, maar echt ingeburgerd is het niet. Dat geldt ook voor het synoniem sardientjessyndroom, dat eveneens enkele malen op internet te vinden is.<?p>
Ook al is het nog niet heel courant, sardientjesgevoel is wel een serieus te nemen term. Het gevoel dat het beschrijft, is namelijk universeel en ook sommige andere talen gebruiken ter aanduiding van dit gevoel dezelfde metafoor: het Duits kent Sardinengefühl en in het Engels is sardine’s feeling zelfs al vrij normaal. Omdat het gevoel in een wereld die steeds dichter bevolkt wordt voorlopig wel zal blijven bestaan, is er een gerede kans dat we het lemma sardientjesgevoel over niet al te lange tijd ook in het woordenboek mogen begroeten.
Geef een reactie