Ooit was passie een ander woord voor brandende liefde en vurige begeerte. Zeus had een passie voor Leda, Romeo had een passie voor Julia en Casanova had een passie voor álle vrouwen. Tegenwoordig heeft iedereen wel een passie. Meestal voor iets alledaags, zoals koken of postzegels verzamelen. En anders heeft men wel een passie voor het werk. We hebben het dan niet over hogere hartstocht. Nee, het woord passie is door de gehaktmolen van de taalinflatie gegaan en er uitgekomen als naam voor ‘iets wat men met een zekere gedrevenheid doet’. Wie een passie voor koken heeft, is niets anders dan een gedreven kok en wie een passie voor postzegels verzamelen heeft, is een verwoed filatelist.
Daar is niets mis mee, behalve dat het een cliché geworden is als je zegt een passie voor ’t een of ’t ander te hebben. Maar kennelijk is een passie hebben of iets met passie doen niet meer overtuigend. Sinds pakweg 2005 doen we er soms een schepje bovenop en zeggen we steeds vaker iets te doen ‘met passie en gedrevenheid’. Met passie en gedrevenheid is echter dubbelop. In de stijlleer heet zo’n combinatie een tautologie. Ook al zijn sommige tautologieën, zoals gratis en voor niets, ingeburgerd, dat is nog geen excuus om te pas en te onpas met passie en gedrevenheid te gaan gebruiken.
Geef een reactie