Het ‘meest trieste nieuwe woord ooit’, zo typeerde een twitteraar gisteren het woord plascontract met enig gevoel voor overdrijving. Aanleiding was het bericht dat de bewoners van een verzorgingshuis in Absurdistan, nee in Nederland, in Hellevoetsluis om precies te zijn, maar driemaal per dag het toilet mogen bezoeken. Zo zou dat nu eenmaal tussen directie en de veelal demente bewoners zijn vastgelegd.
Vandaag figureert het woord in tal van kranten: ‘De blaas laat zich niet ’temmen’ door een plascontract,’ schrijft De Telegraaf. Diverse regionale kranten tekenen uit de mond van staatssecretaris Van Rijn op: ‘Plascontract verpleeghuis is onacceptabel’. Ook in Trouw, NRC en het Nederlands Dagblad figureert het woord, dat zo binnen 24 uur op de kaart is komen te staan.
De bekendheid die het woord nu heeft, impliceert niet dat plascontract ook een blijvertje is in onze taal. De ophef maakt namelijk duidelijk dat eigenlijk niemand zit te wachten op verpleeghuizen waar plasafspraken worden gemaakt. Trouw schrijft bijvoorbeeld dat het verpleeghuis in kwestie zelfs beveiligd moest worden nadat het dankzij het plascontract in het nieuws was gekomen.
Deze ophef zal er nu ongetwijfeld voor zorgen dat andere instellingen het wel uit hun hoofd zullen laten om plasafspraken met hun bewoners te maken. Vermoedelijk is het woord plascontract dan ook een woord dat slechts als eendagsvlieg tijdelijk onze taal is komen verrijken.
Liesbeth
Het geeft maar weer aan, dat NL heel slecht op de hoogte is als het om zorg gaat. Sinds jaar en dag wordt er in ieder huis precies genoteerd hoeveel tijd men kwijt is aan ‘cliënten’. Dat geldt zowel voor de thuiszorg als voor de verpleeghuiszorg. Dat hoeft overigens niet ten koste van de kwaliteit te gaan, maar geeft wel aan dat er beperkte tijd is om mensen te helpen.
Hebben we dat niet met z’n allen bewerkstelligd door ons beschikbare geld liever te besteden aan anderen, de bij voorkeur zo mogelijk wonende medemens? Het is niet EN EN, maar of. Komt nog bij dat al die klagers zich vermoedelijk ook nooit laten zien bij hun in het verpleeghuis opgenomen vader of moeder. Ik zie ze nauwelijks in ieder geval en ik kom er al jaren op bezoek. Mensen krijgen gewoon te weinig aandacht. Liefde en aandacht is het enige dat nog telt. Een beetje verstrooiing is zo belangrijk als je je de hele dag kapot verveelt. Daar is die inco die je draagt maar een kleinigheid bij. Dat merkt een demente echt niet hoor. Mijn schoonmoeder niet in ieder geval. Maar wat weet u van dementie en alle zorg die daar bij komt kijken als u zelf nooit op bezoek gaat?
Anna
Het énige wat ik hier over schrijven wil: degene die dit woord heeft verzonnen en ook in praktijk dacht te kunnen brengen is het woord menswaardig niet waard en is zeer ondeskundig, ook al is een nieuwe directeur een verpleegkundige. Helaas worden dit soort van lugubere praktijken door de overheid en ondeugdelijke bestuursleden extra gestimuleerd. Het gaat alleen om geld. Zorggeld is helaas al uitgegeven voordat de zorg is gestart.
Het is een schandalige benadering.Deze benadering zorgt voor heel veel angsten bij dementerende mensen. Wanneer men dementerenden op een waardige manier benadert en zeker niet bij de voornaam noemt want het gaat om Mevrouw of Meneer. De toon die naar dementerende mensen wordt gebruikt in dit geval, daar worden ze nu juist zeer onrustig van en ze vergeten sowieso waar het precies over gaat. ‘ Neen meneer Jansen, u mag vanavond weer naar de WC?’
Ook die nieuwe directeur mag wat mij betreft door de achterdeur verdwijnen.
Van harte hoop ik dat men onmiddellijk met het schenden van mensenrechten stopt.
Diep treurig en om verdrietig van te worden.
Gelukkig zijn er ook goed functionerende verpleeg en verzorgingshuizen in ons land en daar moet men mee verder gaan.
Plascontract, plasafspraak en plasafspraken zou ik niet graag als een nieuwe woorden willen zien, want het gevolg is dat een slecht mens toch zijn of haar zin krijgt. Aandacht waar deze niet thuishoort.