Afgelopen week werd diervriendelijk vlees verkozen tot de irritantste uitdrukking van 2016. De groene slager, de scharrelslager, de zelfslachtende dierenknuffelaar – eindelijk werden ze ontmaskerd als ultieme taalfalers, omdat ze diervriendelijk vlees aan de man brengen. Weg met die uitdrukking, vonden de deelnemers aan de verkiezing Weg met dat woord, want ‘een dier doden is per definitie niet vriendelijk’.
Maar gaat de term diervriendelijk vlees dan over slachten? Dat is in dit geval – no pun intented – de hamvraag.
Wie (nu en dan) vlees eet en dus geen vegetariër of veganist is, beseft diep in zijn hart dat er voor hem of haar dieren worden gedood en voelt zich daar al dan niet schuldig over. Dat doden kan op allerlei manieren: onverdoofd en dus akelig en verdoofd en dus iets minder akelig. Dat laatste heet diervriendelijk slachten en dat is inderdaad een misleidende term: een dier slachten is per definitie niet vriendelijk voor dat dier. Maar voor het dierenwelzijn is het toch altijd nog beter om diervriendelijk geslacht te worden dan om dieronvriendelijk (halal of koosjer) te worden geslacht.
Maar dáár gaat de term diervriendelijk vlees in essentie helemaal niet over.
Al ruim dertig jaar geleden begon de woordgroep diervriendelijk vlees aan een opmars in onze taal. De term moet ergens rond 1980 zijn ontstaan. Misschien is hij wel bedacht door de eerste diervriendelijke slager in ons land, Sjek Floor. Sjek had in Vrij Nederland horrorverhalen over de bio-industrie gelezen en bliefde zijn mes voortaan alleen nog maar te zetten in dieren die een dierwaardig bestaan hadden gehad. Zijn hammen waren dus voortaan afkomstig van scharrelvarkens, het rundvee dat hij slachtte had letterlijk met de poten in de modder gestaan.
Die betekenis heeft diervriendelijk vlees in feite nog steeds. Het is géén vlees van dieren die diervriendelijk om het leven zijn gebracht, maar van dieren die een dierwaardig leven hebben geleid. En dan is die term diervriendelijk vlees misschien toch zo gek nog niet.
Geef een reactie