Een windtrechter, dat is wat het is, maar de Volkskrant presenteert deze bron van groene energie vandaag als een windvuvuzela. Geen wonder, want als je het plaatje in de krant ziet, moet je onwillekeurig aan het Afrikaanse blaasinstrument denken dat sinds de WK 2010 wereldwijd bekend is geworden.
De windvuvuzela is namelijk een gewelfde grote buis, met een tamelijk grote opening voor de windinlaat, een middenstuk met een nauwer wordende diameter (de concentrator) die uitkomt bij een venturi, waar de turbines staan, waarna de lucht het voorwerp verlaat via een winduitlaat (diffuser) met een opening die bijna twee keer zo groot is als die van de inlaat. Het geheel kan op een draaischijf worden gezet, die meebeweegt met de wind. Je zet het ding overigens niet zomaar op het dak van je rijtjeshuis:de windvuvuzela is algauw enkele tientallen meters lang.
Dit systeem voor de opwekking van duurzame energie bevindt zich weliswaar nog in de experimentele fase, maar op YouTube zijn er al filmpjes over de werking ervan beschikbaar, onder andere op een atol in de Stille Zuidzee.
Zoals gezegd bevindt zich in het midden van de windvuvuzela een venturi. Dat doet meteen vermoeden dat de vorm van de windtrechter is afgestemd op benutting van het venturi-effect. Dat effect kent u misschien nog van de carburateur in uw (oudere) auto. Die carburateur heeft een smal middenstuk, waar de ingezogen lucht sneller gaat stromen en de luchtdruk lager wordt waardoor de brandstof wordt aangezogen en verneveld voordat die in de cilinders komt.
Goed, van datzelfde venturi-effect maakt ook de windvuvuzela gebruik. Door de vernauwing in het stromingskanaal versnelt de wind, waardoor de turbines sneller gaan draaien (en er dus meer stroom wordt opgewekt). Althans, dat is de aanname van de uitvinder van de windvuvuzela. Critici plaatsen hier nog wel wat kanttekeningen bij. Als belangrijkste noemt de Volkskrant: ‘het venturi-effect werkt wel in gesloten systemen zoals verfspuiten en waterstraalpompen, maar niet in de open lucht.’
Ten slotte nog even over het woord: de overeenkomst tussen de trechter waarin energie wordt opgewekt en de vuvuzela berust op de vorm. De naam had natuurlijk ook op andere overeenkomsten kunnen berusten. Bijvoorbeeld op overeenkomsten tussen de geluiden die beide voorwerpen maken. Echter, wordt de vuvuzela verfoeid door het luide (en lelijke) geluid dat ermee wordt voortgebracht, de windvuvuzela zou juist stil zijn en dankzij dat geluidsvoordeel ten opzichte van windturbines op hoge palen (windmolens) ook geschikt zijn voor toepassing in stedelijke gebieden.
Temeer omdat de windtrechter niet noodzakelijk het uiterlijk van een vuvuzela hoeft te hebben – in een interview met het AD vertelde de projectleider eerder dat een andere vorm ook mogelijk is – is de naam windvuvuzela misschien toch niet zo goed gekozen. Windtrechter is echter wel een woord om te onthouden.
Geef een reactie