Trouw schrijft vandaag over een jonge woongemeenschap in Arnhem. De bewoners, allemaal protestant, wonen met elkaar in een herenhuis dat ze aanduiden als een klooster. Want net als in een klooster wordt er in deze woongemeenschap op vaste tijden gebeden. Verder leiden de bewoners een normaal leven. De leefgemeenschap is een uiting van neomonastiek, een woord dat gevormd is van het voorvoegsel neo– (nieuw) en het bijvoeglijk naamwoord monastiek: het kloosterleven betreffend.
Neomonastiek debuteert vandaag in de krant, maar op internet hadden we het woord eerder al eens gespot. Het is alleen al opmerkelijk, omdat neomonastiek, anders dan het grondwoord, als een zelfstandig naamwoord wordt gebruikt. Dat komt waarschijnlijk doordat neomonastiek eigenlijk een vertaling is van de Engelse term neo monasticism, de hernieuwde interesse in het kloosterleven. Meestal duidt die Engelse term op de stroming binnen het christendom, m.n. het protestantisme, waarbij kleine leefgemeenschappen, kloosters genaamd, worden gevormd waarin het geloof een bindende factor is. Niet dat er geloftes van kuisheid, armoede of gehoorzaamheid worden afgelegd, nee, het gaat simpelweg om leefgemeenschappen van mensen met een spirituele inslag die, soms geïnspireerd door Franciscus van Assisi, samen willen bidden en praten over het geloof, veelal in aanvulling op een actief kerklidmaatschap.
Neomonastiek is niet een willekeurige afleiding van neo-, maar een begrip en verdient dan ook een definitie in het woordenboek.
Geef een reactie