Gelukkig zijn er nog altijd columnisten die de Dikke Van Dale pakken als ze een stukje voor de krant moeten tikken. Op mijn beurt probeer ik dan te raden welke editie de columnist op zijn bureau heeft staan. Verbazingwekkend vaak blijkt dat een oude editie te zijn, een Dikke Van Dale uit 2005, uit 1999, uit 1992. Een paar jaar geleden heb ik zelfs een hedendaagse columnist betrapt op het gebruik van de tweedelige editie uit 1976. Alsof de taal 40 jaar stil heeft gestaan.
Afgelopen week schreef Thomas Verbogt in De Gelderlander dat hij de Dikke Van Dale nog wel op zijn bureau had staan, maar dat hij er nauwelijks meer in keek. Er lag een te grote stapel paperassen op. Maar nu deed hij het toch, want hij wilde de betekenis van boerenbedrog opzoeken: ‘Ik wist ineens niet meer wat voor een type bedrog dat is,’ schrijft hij.
Verbogt las dat dit volgens Van Dale ‘lomp aangelegd bedrog’ was. Hij reageert: ‘Ik moest die woorden drie keer lezen.’
Eenzelfde ervaring moet de Van Dale-redacteur ergens in de afgelopen jaren ook hebben gehad, want in de jongste editie van het woordenboek is de omschrijving toegankelijker geworden: ‘zeer doorzichtig bedrog’. En in de jongste editie (2015) vind je er nu ook bij dat zulk bedrog in België oogverblinding heet.
Het woordenboek verandert namelijk niet alleen doordat er nieuwe woorden, betekenissen en uitdrukkingen bij komen, maar ook doordat definities en omschrijvingen worden geactualiseerd en aangevuld.
De hamvraag is natuurlijk: welke editie van de Dikke Van Dale zou op het bureau van Verbogt staan? De grijze, de bruine of de taupekleurige?
Geef een reactie