In NRC Handelsblad schrijft Ilja Pfeijffer vandaag over lustliteratuur. Dat is bepaald geen gewoon woord. Je treft het maar een enkele keer op internet aan. Zo werd een verzameling van 15 door Goedele Liekens verzamelde erotische verhalen ooit aangeprezen als ‘lustliteratuur van de bovenste plank’. Maar in de krant is lustliteratuur pas waarlijk een zeldzaam woord. In de afgelopen kwart eeuw figureerde het slechts één keer eerder in een krantenartikel. In een recensie van Plastic Love van Paul Claes in De Morgen van 6 november 2013 stelt de recensent de vraag: ‘Springt Claes zomaar op de modieuze kar van de lustliteratuur? Nee hoor. Plastic Love is geen toevalstreffer, want de capriolen van de liefde hebben hem altijd al munitie geleverd.’
In NRC Handelsblad is lustliteratuur een kopje onder ‘De lust van het lezen’. Mede omdat het woord lustliteratuur niet in het artikel van Pfeijffer zelf staat, is het niet ondenkbaar dat dit kopje uit de koker van de opmaakredacteur komt. Toch is het een mooi woord, lustliteratuur, als alternatief voor erotische of zelfs pornografische literatuur. Alleen al dankzij de allitererende l’en van lust en literatuur klinkt deze samenstelling aantrekkelijk en bovendien heeft het woorddeel lust ook nog eens een ‘smakelijke’ associatie. Dat lustliteratuur niet gangbaarder is, is dan ook eigenlijk verbazingwekkend.
Geef een reactie