Een historisch moment, zo typeren de kranten vandaag de brief die premier Theresa May gisteren aan de Europese Raad heeft gestuurd om de formele exitonderhandelingen tussen het Verenigd Koninkrijk en de EU te kunnen starten. Een breukbrief, zo noemt Trouw deze brief, die misschien wel van eenzelfde importantie is als de akte van verlatinghe, waarmee de Nederlanden zich in 1581 losmaakten van Spanje.
Op internet is breukbrief welgeteld drie keer te vinden en al deze vindplaatsen verwijzen naar een brief waarmee iemand een breuk in de vriendschap of een breuk met zijn of haar geliefde aankondigt. Breukbrief is dus een ongewoon woord voor het beëindigen van een (nog) niet bezegelde relatie.
Een formeel bevestigde relatie, bv. een huwelijk, beëindigt men gewoonlijk met een scheidingsbrief. Dat woord is veel gewoner dan breukbrief, maar nog niet zo gewoon als scheidbrief, volgens de Dikke Van Dale is dat Bijbeltaal voor een ‘brief waarmee een man aan de vrouw het huwelijk opzegt’.
Die definitie komt nogal oudtestamentisch over, maar in Bijbelse tijden zal het ongetwijfeld niet de taak van de vrouw, maar die van de man zijn geweest om huwelijken te beëindigen. Tegenwoordig ligt dat anders: ook vrouwen kunnen zulke brieven schrijven en je zou daarom kunnen redeneren dat scheidbrief en scheidingsbrief geen echte synoniemen meer zijn.
Terug naar breukbrief. Het woord heeft een prettige klank, al verwijst het naar iets onprettigs. Courant is breukbrief nog allerminst, maar als het Verenigd Koninkrijk het spreekwoordelijke eerste schaap over de dam is, volgen er vast nog meer breukbrieven.
Geef een reactie