De column van Margriet Oostveen in De Volkskrant speelt zich vandaag af in Hoogerheide, West-Brabant. Met boswachter Erik en zijn hond Jack brengt Oostveen de natuur ter plekke in kaart. Natuur die steeds vaker blijkt te worden gebruikt voor het illegaal dumpen van afval: ‘Verbijsterend lomp weggesmeten asbest. IJskasten. Oud roest. Plantenresten van de hennepteelt en beregeningsslangen en koolstoffilters en complete ventilatoren.’ En niet te vergeten: gevaarlijke stoffen uit de illegale drugsindustrie: zoutzuur, benzylmethylketon (BMK), van die dingen.
Hufters zijn het natuurlijk, die de natuur zo vervuilen. Want zulke stoffen kunnen levensgevaarlijk zijn voor wie er toevallig op stuit. Maar lekkende vaten chemicaliën kunnen ook de biotoop van dieren vernietigen of waterwingebieden voor lange tijd onbruikbaar maken.
Het woord hufter valt niet in de column, die toch als titel hufternatuur heeft. Bij het lezen van dat woord moesten wij meteen denken aan de natuur waarin het recht van de sterkste geldt en het ene dier soms op waarlijk hufterige wijze het andere dier behandelt. Zo zien we tijdens onze dagelijkse wandeling door de uiterwaarden van de Waal weleens roofvogels rondvliegen met muisjes met hoogtevrees. Die roofvogels zijn ook geen lekkertjes, maar ja het is natuur.
Met hufternatuur wordt echter geen ‘hufterige natuur’ bedoeld, zoals je zo verwachten. Nee, het gaat om natuur die door hufters wordt gebruikt voor illegale en criminele praktijken en daardoor wordt verpest. Natuur, kortom, die de biotoop is geworden van hufters. Omdat het woord hufternatuur niet meteen beantwoordt aan ons verwachtingspatroon ten aanzien van de betekenis ervan, is het eigenlijk niet logisch. Maar ja, dat is taal wel vaker niet.
Geef een reactie