Wegen die jarenlang liggen te verkommeren, die door geen enkele overheid worden onderhouden; wegen waarvan de bermen niet worden bijgehouden en waar in de winter niet wordt gestrooid – zulke wegen kennen we allemaal wel. Maar dat er een woord voor bestaat, is nieuw. Vandaag schrijft de Belgische krant Het Laatste Nieuws op basis van berichten in De Standaard over zeven oude provinciewegen in België waar geen enkele instantie zich verantwoordelijk voor voelt, simpelweg omdat er nooit beslist is ‘wie ervoor bevoegd is’.
Een weesweg, zo noemt burgemeester Lieven Vantieghem van Avelgem het stukje verwaarloosde weg dat hij in zijn gemeente heeft en waarvan niet duidelijk is of het een lokale dan wel een bovenlokale weg is.
Het is een mooi woord, dat naadloos past in een nieuwewoordentrend, want de afgelopen jaren mochten we al meer vergelijkbare samenstellingen met wees in onze taal verwelkomen. weesboot bijvoorbeeld, een boot die door de eigenaar verwaarloosd wordt en in het water ligt te vergaan, en weesfiets, een ander woord voor een zwerffiets, dat wil zeggen een fiets die ergens door de eigenaar is achtergelaten en waarvan wordt aangenomen dat hij niet meer wordt opgehaald.
Zo’n samenstelling wil zeggen dat het door het tweede lid genoemde (boot, fiets, maar ook weg) ‘verweesd’ is geraakt. Aan zijn lot overgelaten. Niemand zorgt er meer voor.
Weesweg is ontstaan naar analogie van andere relatief nieuwe samenstellingen met wees (zoals weesboot en weesfiets) en juist omdat weesweg op zijn beurt aansluit bij deze woorden, is de betekenis ervan tamelijk transparant. Dat maakt weesweg meteen ook tot een kansrijk woord.
Geef een reactie