Vandaag debuteert het woord heimweejihadist in De Telegraaf. Wat heimwee is, weet iedereen en ook wie of wat een jihadist is, is inmiddels vrij algemeen bekend. Simpel geparafraseerd is een heimweejihadist dan ook een jihadist die voor zijn heilige oorlog naar een oorlogsgebied is vertrokken om daar in naam van zijn god en zijn geloof dood en verderf te zaaien, maar die doordat zijn verwachtingen niet helemaal zijn uitgekomen met hangende pootjes terug wil keren naar zijn vaderland. Een vaderland dat bepaald niet meer op hem zit te wachten.
De Telegraaf schrijft vandaag over zo’n tiep, een zekere Zakkaria, voorheen luisterend naar de naam Victor, een bekeerling dus, die vier jaar geleden naar Syrië is vertrokken. De krant sprak met hem via de moderne communicatiemiddelen en wat daaruit naar voren komt is een ‘kijkje in de wereld en de kromme denkwijze van een geradicaliseerde poldermoslim’.
Terug naar Nederland kan de jihadist niet, want hier wacht hem een proces: ‘Niemand met gezond verstand wil naar de Terroristen Afdeling van de gevangenis.’
Maar nu en dan slaan toch ‘de eenzaamheid en heimwee (…) genadeloos toe’: ‘Het is geen geheim, ik mis mijn moeder. En Salland mis ik ook. Ik vond het heerlijk om er met de fiets op uit te trekken. Hier lukt dat niet. Het blijft oorlogsgebied.”
Zo’n uitspraak maakt zo’n dwaallicht wel een beetje menselijker, maar het blijft lullig als je een heimweejihadist wordt genoemd, want met dat woord word je als jihadist voorgesteld als een sneu mannetje. Dat neemt niet weg dat het woord heimweejihadist zelf fraai gevonden is. Maar net als de jihadisten zelf zal dit woord vast wel weer verdwijnen.
Geef een reactie