Het leek alsof het woord al tijden lang bestond, toen het vorige week debuteerde in de media, maar duominister is niet alleen nieuw, maar lijkt bovendien een blijvertje te zijn. Ook vandaag figureert het woord weer in de krant.
Een duominister blijkt geen minister met een duobaan te zijn, maar een minister die samen met een andere minister één departement bestuurt, weliswaar met een onderlinge taakverdeling. Zo krijgt het ministerie van onderwijs twee ministers: eentje voor het hoger onderwijs en eentje voor het basis en middelbaar onderwijs. En bij Veiligheid en justitie wordt een van beide duoministers verantwoordelijk voor politie en justitie en de ander voor het openbaar ministerie en de rechterlijke macht. Ook bij Volksgezondheid schijnen er twee ministers te komen, die we dus als duoministers moeten aanduiden: een voor wat in onze landstaal care blijkt te heten (zorg nemen we dus aan) en een voor wat cure wordt genoemd (de curatieve gezondheidszorg).
Het klinkt vrij ingewikkeld en waarschijnlijk krijgt het begrip ministeriële verantwoordelijkheid hierdoor in de praktijk ook nog een iets andere betekenis. Het worden nog spannende tijden, temeer omdat we nu ook mogen gaan uitkijken naar woorden als duodepartement en duoministerie. Duoverantwoordelijkheid, dat lijkt nu ook wel een woord met toekomst te zijn.
Geef een reactie