Psycholoog Wijnberg schreef gisteren in De Telegraaf dat hij heeft besloten ‘te ontwillen, al was het alleen maar voor de energiebesparing’.
Wat hij precies wil (of dus niet wil?), daar komen we zo over te spreken, maar ontwillen maakt in Wijnbergs column zowaar z’n debuut in de media. Hadden we niet gedacht, want ontwillen is een vrij banaal woord, gevormd van het voorvoegsel ont– en het werkwoord willen, zoals ooit onthaasten moet zijn gevormd. Bij het lezen van ontwillen hadden we eigenlijk wel gedacht dat een of andere schopenhaueriaan – of antischopenhaueriaan – dit woord wel al eens zou hebben bedacht.
Maar niet dus. Ontwillen mag dan een neowoord zijn (in de media), het fenomeen is natuurlijk niet nieuw. Iedereen die iets wil maar geconfronteerd wordt met een ander die iets ánders wil, moet weet hebben van ontwillen. Ontwillen wil in De Telegraaf namelijk zeggen: je wil opgeven (omdat wat je wilt niet gerealiseerd kan worden of omdat wat je wilt stuit op de tegenovergestelde wil van een ander).
Ontwillen heeft in het Telegraaf-artikel dus een vrij banale, voorspelbare passieve betekenis. Dat is eigenlijk jammer, want zou ontwillen een actieve, filosofische betekenis hebben, dan zou het woord zich waarschijnlijk beter lenen voor een (ongetwijfeld ingewikkelder) definitie.
Angeline van der Pol
ik vind ontwillen een mooi woord. Je moet niet alles willen, tegenwoordig vinden mensen dat ze alles moeten krijgen wat ze hebben willen, anders zijn ze arm.
Je mag best wel iets willen, maar soms loopt het de spuigaten uit.
Jose Bus
bij mijn Nederlandse lessen vind ik het belangrijk om buitenlanders te leren ontwillen…dat werkt positief
Luciën
een tandje terugschakelen, of meerdere zelfs, dat gevoel roept ‘ontwillen’ bij me op. Mooi om eens stil te staan bij wat je hebt, niet bij wat je wilt