Gisteren schreef De Telegraaf dat van elke tien webshoppers in Groot-Brittannië er één is die de kleren die hij of zij koopt maar één keer aandoet, en wel ‘om er een selfie mee te maken’. Daarna stuurt hij of zij de aankoop terug:
Volgens het onderzoek van de Britse dienstverlener Barclaycard zijn de ’selfieshoppers’ niet alleen maar op zoek naar wereldfaam op de sociale media, maar sturen ze de foto’s ook door naar vrienden voor hun mening.
De mooi allitererende taalvormen selfieshopper en selfieshopping komen in het Engels al wat langer voor, maar zijn nog niet echt ingeburgerd, althans niet ter aanduiding van iemand die kleding e.d. via het internet bestelt om die te passen en er een selfie in of mee te maken, waarna het product naar de leverancier wordt teruggestuurd.
Ook in Nederland is het fenomeen mogelijk, want kopers hebben nu eenmaal veertien dagen om het product zonder opgaaf van reden terug te sturen:
Directeur beleid Martijn Hos van Thuiswinkel.org waarschuwt ‘selfieshoppers’: ‘Als blijkt dat je de kleren vaker gedragen hebt, krijg je niet je hele aankoopbedrag terug.’
Maar ja, hoe controleer je dat?
Definitie
selfieshopper (de, -s) iemand die bij internetwinkels kleding e.d. bestelt om er een selfie in of mee te maken (bv. om daar op de sociale media goede sier mee te maken), waarna het product aan de leverancier wordt teruggestuurd
Patrick Bogers
Jaren geleden werkte ik als jobstudent in een Belgische Ikeafiliaal in Zaventem (naast Brussel). Ook daar gold (en geldt misschien vandaag nog) dat je meubels teruggebracht mogen worden ndien ze een klant niet bevallen. Wat gebeurde er allemaal, denkt u? Er waren klanten die bezoek kregen (bijvoorbeeld schoonfamilie uit het buitenland) en hun huis of flat snel en goedkoop een nieuwe look wilden geven – weliswaar tijdeljk. Nadat het bezoek vertrokken was, kregen wij de meubels terug. Deze werden te koop aangeboden in de koopjeshoek. De gouden regel was immers: “de klant is koning”.