Gisteren schreven diverse media over Oost-Europese bendes die in Nederland op grote schaal pistachenootjes komen stelen. In de berichtgeving over deze onverlaten maakten en passant woorden als pistachedief, pistachebende en pistacheplunderaar hun mediadebuut, maar in De Stentor, dat ook een stukje over de pistachepikkers publiceerde, troffen we een veel mooier woord aan, smaakheimwee:
Hoog tijd om ons het hoofd te breken over de vraag wat er zo verslavend lekker is aan pistachenoten. Je hoort wel eens dat iemand ‘een moord wil doen’ voor een bruine boterham met kaas of een witte met hagelslag. Dat is dan een spijtig geëmigreerde Nederlander die kampt met smaakheimwee. Maar gevangenisstraf riskeren voor pistachenootjes?
Smaakheimwee is niet helemaal nieuw. Op 19 maart 2013 troffen we het al eens aan in het Noordhollands Dagblad:
Gedreven door smaakheimwee ging (… een poelier …) uit Middenmeer zo’n 10 jaar geleden op zoek naar kippen, die net zo smaakten als zijn oma ze vroeger klaar maakte.
Het woord herinnert meteen aan À la recherche du temps perdu van Marcel Proust, de romanreeks waarin de smaak van een in bloesemthee gedoopte madeleine een hele wereld aan herinneringen oproept. Misschien is smaakheimwee zelfs wel een vertaling van de (overigens vrijwel onbekende) Franse uitdrukking nostalgie de goût.
Definitie
smaakheimwee (de, g.mv.) heimwee naar een aangename smaaksensatie uit het verleden
Geef een reactie