Als gevolg van de vele protesten (klimaatjongeren en -ouderen, maar ook boeren) tegen het ogenschijnlijk willekeurige beleid van onze zwabberoverheid lazen we deze week diverse nieuwe typeringen van ons staatsbestel. Vandaag heeft Jean-Pierre Geelen het in De Volkskrant over een slappe-kniedemocratie:
Het is boerenwijsheid, maar als deze dagen iets hebben geleerd over actievoeren, is het dat de grootste bek het voor het zeggen heeft. In de slappe-kniedemocratie is sympathie een machtsfactor.
Ook in de kop van zijn column staat ditzelfde woord:
In de slappe-kniedemocratie heeft de grootste bek het voor het zeggen
Inhoudelijk heeft hij wellicht gelijk, maar aan het woord slappe-kniedemocratie valt heel wat te verhapstukken. In de eerste plaats dat koppelteken. Dat is nergens voor nodig. In samenstellingen met een woordgroep wordt die groep in veel gevallen aan elkaar geschreven. Daarin zit ‘m meteen ook het probleem met slappekniedemocratie. De uitdrukking luidt niet een slappe knie hebben (niet standvastig zijn, uit angst toegeeflijk zijn), maar slappe (of zwakke) knieën hebben.
Beter is dan ook slappeknieëndemocratie. Ook uit oogpunt van woordritmiek is slappeknieëndemocratie beter: het is welluidender.
Gelukkig heeft de VVD-afdeling Almere die variant al eens gebruikt, zodat we slappekniedemocratie meteen maar vervangen door slappeknieëndemocratie.
Weet u wat ook een leuk woord zou zijn: rechterugdemocratie!
Definitie
slappeknieëndemocratie (de, g.mv.) (ongunstig) democratie die gekenmerkt wordt door angstige bestuurders die op basis van kritiek of dreigementen vanuit de maatschappij al te gemakkelijk het beleid aanpassen
Geef een reactie