Op de website van het Financieele Dagblad verschijnt vandaag de column van econoom Mathijs Bouwman. De column gaat over de belasting die Unilever volgens een wetsontwerp van GroenLinks zou moeten betalen als de onderneming, die nu een hoofdkantoor in Nederland en in Engeland heeft, definitief verhuist naar Engeland, vooral omdat daar geen dividendbelasting wordt geheven:
Wil Unilever weg uit Nederland? Bedenk dan met terugwerkende kracht een nieuwe belasting waarmee je het bedrijf met een kostenpost van miljarden euro’s opzadelt. Nee, redelijk is dat dan niet. Het getuigt van bestuurlijke willekeur en misschien is het zelfs wel onwettig. Maar wat kan het schelen als het resultaat is dat het bedrijf uiteindelijk niet kan vertrekken?
Bouwman typeert de in de ontwerpwet voorgestelde belasting als een knevelbelasting, een samenstelling met het werkwoord knevelen in de betekenis ‘door machtsmisbruik geld afpersen, onderdrukken en uitzuigen’:
Zo’n knevelbelasting voorkomt dat je tijd en geld moet steken in een gunstig vestigingsklimaat. Je hoeft opeens niet meer na te denken over wat Nederland een vruchtbare bodem maakt voor ambitieuze ondernemers en bedrijven. De lasten voor bedrijven kunnen kosteloos omhoog, regels kunnen strenger, multinationals mag je openbaar afschilderen als het schuim der aarde, want als ze weg willen blijkt de deur dicht.
Het is meteen duidelijk: aan het woord knevelbelasting zit een luchtje van onrechtmatigheid, waardoor ook de door GroenLinks voorgestelde heffing in een kwade reuk komt te staan.
Definitie
knevelbelasting (de, -en) belasting die de overheid op basis van willekeur oplegt aan een belastingplichtige die naar een ander land wil verhuizen, m.n. om hem te ontmoedigen te vertrekken
Geef een reactie