Het is een feit, schrijft NRC Next vandaag, ‘dat je door die schuivende normen klassieke, geliefde films anders bekijkt’. Die ‘schuivende normen’ verwijzen bijvoorbeeld naar inzichten die de MeToo-affaires hebben opgeleverd waardoor we in meningen en handelingen in oudere boeken en films die destijds volkomen acceptabel waren, nu sporen van seksuele intimidatie bespeuren. Maar die schuivende normen verwijzen ook naar het recent gegroeide racismebewustzijn, waardoor we nu heel anders aankijken tegen oudere kunstwerken, oudere literatuur en oudere films.
Dit stelt de hedendaagse kunstbeschouwer voor een nieuwe vraag: hoe ga je als eigentijdse kunstbeschouwer of -criticus om met in kunst uitgebeelde omgangsvormen tussen personages die een paar jaar geleden nog volkomen geaccepteerd waren, maar die we met de kennis van nu als uitingen van seksisme of racisme kunnen zien?
Een van de mogelijkheden is metrocensuur, schrijft NRC:
Wat vlekjes uit geliefde klassiekers wegpoetsen.
Retrocensuur noemt NRC dat. Het is misschien verleidelijk, maar
Hermontage is geschiedvervalsing.
NRC vindt een disclaimer daarom verkieslijker.
Retrocensuur is voor vandaag niet te vinden in de krantendatabank en op internet is het woord ook vrijwel onbekend. Mogelijk is het geïnspireerd op Engels retro-censorship, dat al wel veel langer bestaat.
Definitie
retrocensuur (de, g.mv.) vorm van (zelf)censuur waarbij elementen uit een vroeger gepubliceerd boek of een oude film worden verwijderd als ze door veranderde breed gedeelde normen en waarden als seksistisch, racistisch of anderszins incorrect worden beschouwd
Geef een reactie