De column van Nausicaa Marbe in De Telegraaf gaat vandaag over opvoeding, en dan vooral over het gebrek aan opvoeding van reljongeren in achterstandswijken. Maar ook de overheid krijgt ervan langs:
Tegelijk is dit ook een product van de Hollandse gedoogcultuur die deze verloedering genegeerd heeft en de criminaliteit en agressie die erbij horen bagatelliseerde. Decennialang leefde de naïeve hoop dat alles vanzelf goed zou komen. Er is geïnvesteerd in de-escalatie en dialoog, praktijken die bij de doelgroep als capitulatie gelden. Zo verlies je het gezag op straat en de kans het afglijden van jongeren te stoppen.
Die dialoog zet ze af tegen het optreden tegen de viruswaanzinnigen die vorige week in Den Haag demonstreerden:
De antivirus-activisten worden breed als krankzinnigen beschouwd die enkel met geweld aandacht kunnen trekken. In Den Haag was te zien dat de belaagde agenten beslist niet aan de-escalatie deden: de lange lat deed zijn werk. Terecht. Hopelijk treden de dienders ook zo op in de dialoogwijken.
Dialoogwijk dus, dat is in elk geval de talige opbrengst van deze column. Het is een smalend, sarcastisch – of laten we het in woordenboektermen zeggen: schertsend – woord voor een probleemwijk, waar de overheid sinds jaar en dag permanent in dialoog moet met de bewoners om de boel nog een beetje leefbaar te houden. Het is een nieuw woord en van zo’n neologisme valt maar moeilijk te voorspellen of het beklijft, maar het zou zomaar de kritische tegenhanger kunnen worden van andere verbloemende namen voor problematische achterstandswijken (probleemwijken) die vanuit een ander perspectief zijn gemaakt, zoals kansenwijk, krachtwijk en prachtwijk.
Definitie
dialoogwijk (de, -en) probleemwijk, zo genoemd omdat politiek en hulpverleners al jarenlang eindeloos (vergeefs) in dialoog zijn met de bewoners om problemen op te lossen
Geef een reactie