De Telegraaf schrijft vandaag over sportverslaving en noemt dat fenomeen ‘anorexia athletica’ en vertaalt dat als sportanorexia.
Dat woord is weliswaar niet nieuw, maar wel interessant want anorexia associëren misschien wel een beetje met verslaving, maar vooral met dwangmatig niet willen eten, wat we met een beetje goede wil de verslaving om af te vallen zouden kunnen noemen.
De eerste keer dat we het woord aantroffen in de media dateert uit 2009. Een Belgische krant schreef toen:
Sportanorexia is niet alleen een zaak van topsporters, het duikt ook op bij recreatieve sporters. Mensen die tot vijftig uur per week in de fitnesszaal doorbrengen, of dwangmatige lopers die de calorieën willen weglopen. (Het Belang van Limburg, 4-7-2009)
De vermelding in De Telegraaf is de eerste vindplaats in een Nederlandse krant. Daarom is sportanorexia vanuit Nederlands perspectief toch een nieuw woord. Maar wat betekent het woord nu eigenlijk?
Volgens gespecialiseerde media is sportanorexia een vorm van anorexia nervosa en staat de wens om zo mager mogelijk te worden of te blijven, centraal. Alleen doet de sportanorecticus dat niet door niet te eten, maar door dwangmatig zoveel mogelijk te sporten. Soms wel 50 uur per week.
Definitie
sportanorexia (de, g.mv.) vorm van anorexia nervosa waarbij iemand zo mager mogelijk probeert te worden of te blijven door buitensporig veel te sporten
Geef een reactie