Afgelopen zaterdag stond er een – althans voor Hollanders – merkwaardig woord in de Belgische krant De Morgen: ouderschaam. Ouderschaamte zou je zeggen in het Nederlands van boven de Belgisch-Nederlandse grens:
Ouderschaam: het is een bekend syndroom, dat om onbegrijpelijke redenen nog niet in Van Dale staat, waarschijnlijk omdat de redacteurs van dat standaardwerk zelf drager van het virus zijn.
De auteur legt vervolgens uit wat hij ermee bedoelt:
Het probleem sluimert bij alle kinderen onderhuids, tot het uitbreekt als de patiënt op puberleeftijd komt en zich zowat de hele tijd, ook tijdens de slaap, doodschaamt voor het gedrag van zijn of haar ouders. Er bestaat geen remedie voor en het is van alle tijden. Het gevoel, nee de wetenschap, dat je ouders duffe relieken uit het verleden zijn, die krampachtig proberen om bij de tijd te blijven, daar jammerlijk in mislukken en door hun belachelijk aanstellerige gedrag je eigen leven schier onmogelijk maken.
Niet alleen ouderschaam was tot afgelopen zaterdag een onbekend woord, ook ouderschaamte blijkt een volstrekt onbekend woord te zijn in de krantendatabank. Terwijl dat fenomeen toch wel herkenbaar is. Het woord is dan ook wel op Twitter te vinden. Op dat sociale medium is ouderschaamte in elk geval bekender dan ouderschaam.
Definitie
ouderschaam (de, g.mv.) ouderschaamte
ouderschaamte (de, g.mv.) schaamte die kinderen, m.n. pubers, ervaren voor gedrag, uitspraken of opvattingen van hun ouders
Geef een reactie