Stephan Sanders reageert vandaag in zijn NRC-column op de ophef rond een eerdere column van Rosanne Hertzberger in dezelfde krant. Die ging over een nieuw bronzen beeld in Rotterdam: ‘Moments Contained’ van Thomas J. Price. Hertzberger schreef daarover onder meer:
Dit werk is een product van een maatschappelijke stroming waarin het volstaat om een gemarginaliseerde partij te zijn om sympathie te krijgen. Alleen maar vrouw zijn, een beperking hebben, een hoofddoek dragen, een donkere huidskleur of liefst een combinatie hiervan is genoeg om op het schild gehesen te worden, en helemaal in de culturele sector.
Sanders is het weliswaar niet met haar eens, maar hij is blij dat Hertzberger haar mening in een column kwijt kon:
Het scherpt je eigen denken, en dat word je door die columnist zomaar in de schoot geworpen.
Vervolgens gaat hij in op een opmerking in haar column:
Hertzberger zag nog een breder, filosofisch verband: „Alleen maar vrouw zijn, een beperking hebben, een hoofddoek dragen, een donkere huidskleur of liefst een combinatie hiervan is genoeg om op het schild gehesen te worden.” Ze vreest voor het primaat van „traumakunst”, ik vat het zo samen. Hoe meer pijn, hoe standbeeldwaardiger.
Traumakunst – een treffend woord voor kunst die kennelijk dient om een (historisch) trauma te verwerken – maakt zo zijn debuut in ons taalgebied ter aanduiding van kunst die als functie heeft iets te verwerken. Mogelijk is het een vertaling van het Engels trauma art, dat in het Angelsaksische taalgebied al wat langer voorkomt.
Definitie
traumakunst (de, g.mv.) kunst die als functie heeft een individueel of collectief trauma in beeld te brengen om zo wellicht de maatschappelijke verwerking daarvan te bevorderen
Geef een reactie