In haar tweewekelijkse column in de Volkskrant schrijft huisarts Rinske van de Goor vandaag over de tijd die alle wonden heelt. Nou ja, niet alle wonden, maar in elk geval wel veel lichamelijke en mentale klachten:
De succespercentages van het geneesmiddel tijd zijn hoog: 95 procent van de rugklachten zijn genezen na toediening van drie weken tijd. Zelfs van rughernia’s gaat driekwart binnen twaalf weken vanzelf over. Ook bij veel andere klachten, misschien wel het overgrote deel, kijken we het als huisarts vaak het liefst aan. Of het nou gaat om hoesten, koorts, moeheid, somberheid, slaapproblemen of spierpijn. Omdat tijd heelt.
De afweging om ‘het even aan te zien’ als een patiënt bij de dokter komt, is ook voor de huisarts niet gemakkelijk en soms neemt de huisarts daarom toch een rol op zich, zelfs in het besef dat ook dan de helende tijd misschien wel belangrijker is dan de rol van de dokter. Van de Goor concludeert dan ook:
Hoewel ik weet dat de tijd zijn werk heeft gedaan, wil ik toch geloven dat mijn gesprekken echt hebben bijgedragen aan hun herstel. Het lijkt best onschuldig, dit zorgnarcisme. En is het erg, de overtuiging dat je een succesvolle genezer bent, terwijl veel van dat succes aan de Helende Tijd te danken is?
Zorgnarcisme maakt vandaag zo zijn mediadebuut in de Volkskrant. De betekenis ervan laat zich wel aanvoelen, maar is lastig te omschrijven. Het is een vorm van beroepsnarcisme, dat zelf trouwens een relatief onbekend woord is: een misplaatst gevoel van superioriteit dat iemand ontleent aan zijn of haar beroep of carrière.
Definitie
zorgnarcisme (het, g.mv.) misplaatst gevoel van zelfwaardering van een zorgverlener op grond van zijn behandeling van een klacht, die in feite door de tijd geheeld is
Geef een reactie