In Trouw staat vandaag een interessant opiniestuk over hulp bij zelfdoding aan ouderen die ervan overtuigd zijn dat hun leven ‘voltooid’ is. De auteur is het duidelijk niet eens met de manier waarop voorstanders willen dat de overheid dit faciliteert:
Uiteraard moeten we ieders keuze voor levensbeëindiging uiteindelijk respecteren, maar een overheid heeft op het terrein van de suïcideverlening niets te zoeken. Zij moet ons helpen te copen, het omgaan met.
Suïcideverlening maakt in deze passage niet alleen zijn krantendebuut, maar zelfs zijn debuut in onze taal: Google vermeldt – terwijl dit stukje geschreven wordt – nog geen enkele andere vindplaats. Inhoudelijk is suïcideverlening ook wel een merkwaardig woord: suïcide is van oorsprong een eufemisme voor zelfmoord of zelfdoding, al wordt het woord ook weleens gebruikt als synoniem van zelfeuthanasie. De vraag die zich bij het woord suïcideverlening opdringt, is: is het woord wel correct? Want het onderliggende concept ‘zelfmoord/zelfdoding verlenen’ oftewel ‘verlening van zelfmoord/zelfdoding’ oogt onwerkelijk: zelfmoord/zelfdoding is iets wat je zelf moet bewerkstelligen, dat kan een ander niet aan je verlenen. Mogelijk is suïcideverlening dan ook het resultaat van twee concepten die in één adem worden genoemd: ‘hulp verlenen aan’ en ‘zelfmoord plegen’. In dat geval kan suïcideverlening simpelweg worden geïnterpreteerd als hulpverlening bij zelfdoding.
Definitie
suïcideverlening (de, -en) hulpverlening bij zelfdoding
Geef een reactie