In Elsevier staat deze week een interessant artikel over de productiviteit van het achtervoegsel -cide. Aanleiding is de recente lancering van het woord domicide ter aanduiding van de vernietiging van huis (Latijn domus) en haard als oorlogshandeling. Domicide mag dan in het Nederlands nieuw zijn, in het Engels blijkt het al bijna 130 jaar geleden te zijn gedebuteerd.
De auteur wijst erop dat woorden op -cide voorheen altijd betrekking hadden op de vernietiging van iets levends. Dat geldt niet voor domicide, wat het woord in zekere zin uniek maakt, al bespreekt de auteur in dit verband ook ecocide.
In werkelijkheid zijn er meer woorden op -cide (van Latijn caedere = doden) die op zaken betrekking hebben, zoals urbicide (vernietiging van een stad) en natuurlijk linguïcide (het uitvlakken van een taal).
De auteur lanceert zelf ook een woord op -cide:
iconocide, de moord op een afbeelding. Dat raakt ons ook erg, daarom halen activisten die schilderijen bekladden vaak het nieuws. Daarom staan we huilend te kijken naar de brandende Notre Dame, of naar de brokstukken van de boeddha’s van Bamyan in Afghanistan, die na 1.500 jaar werden vernietigd door boze moslims.
Definitie
iconocide (de, -s) vernietiging op een af- of uitbeelding en – in het verlengde daarvan – van onze voorstelling van zo’n beeld
Geef een reactie