Frits Abrahams schrijft vandaag in zijn NRC-column over de kabinetsformatie, of moeten we zeggen: kabinetsinformatie? Die wil maar niet vlotten, ondanks de concessies waartoe Wilders bereid is. Die concessies komen erop neer dat Wilders bepaalde ideeën die bij mogelijke coalitiepartners niet lekker liggen naar eigen zeggen ‘in de ijskast zet’. Abrahams:
Iedereen aan die onderhandelingstafel weet dat zijn zogenaamde ijskast-concessies niets waard zijn, en dat hij ze even gemakkelijk zal laten varen als hem dat beter uitkomt.
IJskastconcessie is een nieuw en bovendien aansprekend woord. Het verwijst echter naar een fenomeen dat is feite doodgewoon is in de Nederlandse polderpolitiek, want partijen zetten wel vaker idealen even in de wacht als ze een coalitie moeten vormen. Daar hebben we dus voortaan een woord voor: ijskastconcessie.
Het woord ijskastconcessie is weliswaar nieuw, maar de metafoor is dat niet, getuige de oude (eenmalig aangetroffen) samenstelling ijskastkabinet (de Volkskrant, 2-4-2008), die verwijst naar een kabinet dat plannen van bepaalde coalitiepartners in de ijskast zet.
Definitie
ijskastconcessie (de, -s) concessie die een onderhandelende (politieke) partij doet om tot (politieke) samenwerking te komen, zonder dat die concessie impliceert dat het oorspronkelijke ideaal of het plan waarop de partij toegeeft definitief wordt opgegeven
Geef een reactie