In zijn NRC-column schrijft columnist Sjoerd de Jong vandaag over de lach bij politiek rechts. Aanleiding is een denigrerende opmerking van Trump over de lach van Kamala Harris. Vroeger werd links verweten altijd zuur te kijken en nooit een gulle lach op het gelaat te kunnen toveren, nu is het – volgens De Jong – vooral rechts dat het lachen verleerd is:
Hooguit een gemillimeterd potloodgrijnsje kan eraf. Hetzelfde geldt voor Orbán, Erdogan en de gepantserde grimas van Geert Wilders. Kwaad blijven gaat slecht met een gulle lach. Inderdaad, Trumps publiek buldert bij zijn schimpscheuten over andermans fysieke eigenaardigheden, maar dat is iets anders. Schoolplein-sadisme, nooit echt leuk.
Schoolpleinsadisme is een mooi bedacht woord voor het fenomeen: het verwijst naar het gemene lachje van de pester op het schoolplein, maar krijgt in de column van De Jong meteen een bredere betekenis: vorm van sadisme die zich uit door het vernederen van anderen door mensen die zelf niet veel voorstellen.
Definitie
schoolpleinsadisme (het, g.mv.) sadisme voorgesteld als pestgedrag
Geef een reactie