Frits Abrahams schrijft vandaag in NRC over Amsterdamse hufterigheid. Aanleiding is een reeks artikelen in Het Parool over datzelfde onderwerp. Abrahams geeft diverse voorbeelden van alledaagse hufterigheid, maar op een zeker moment noemt hij ook het negeren van bedelaars een vorm van hufterigheid:
Wat te denken van het negeren van bedelaars op straat? We zien ze wel, maar we hebben haast of last van ‘geefgêne’: we schamen ons voor de fooi waarmee we ons schuldgevoel kunnen afkopen.
Geefgêne zou je natuurlijk kunnen omschrijven als geefschaamte, waardoor dit woord verwant wordt met woorden als vlieg- en vleesschaamte. Vrijwel zeker heeft de auteur gekozen voor geefgêne omdat de samenstellende delen van dat woord mooi allitereren. Bovendien klinkt gêne wat chiquer dan schaamte.
Definitie
geefgêne (de, g.mv.) schaamte die mensen ervaren wanneer ze een klein bedrag aan een behoeftige schenken omdat ze zich realiseren dat ze dat uit eigenbelang doen, namelijk om hun schuldgevoel af te kopen
Geef een reactie