sekseapartheid

Iraniseren, kadaverbegrip, kalifaatzwembad, paaitaal, sekseapartheid – het zijn alle vijf woorden die vandaag hun mediadebuut maken in de column van Nausica Marbe in de Telegraaf. Marbe schrijft geregeld over inconsistenties in de Nederlandse samenleving. Dit keer is de aanleiding de subsidie die het Amsterdamse Sportplaza Mercator krijgt voor het aanbieden van de gelegenheid tot gescheiden zwemmen voor Turkse en Marokkaanse mannen.

Die mannen zouden er op grond van hun geloof bezwaar tegen hebben om samen met het (per definitie verleidelijke) vrouwvolk het bad te delen. Pech voor die mannen, zou je denken in een land dat het participatiecontract hanteert: ‘een jawoord tegen hier geldende normen en waarden, zoals gelijke rechten voor man en vrouw’.

Maar nee hoor, Sportplaza Mercator lapt de strekking van het participatiecontract aan zijn laars, aldus Marbe: ‘Vanaf volgende week iraniseert dat zwembad voor een avond: een deel wordt vrouwvrij gemaakt voor Turkse en Marokkaanse mannen. Chloorwater alleen voor moslimfundamentalisten. (…) Gesteund en betaald door dezelfde overheid die je een participatiecontract over westerse waarden laat ondertekenen.’

Marbe vindt dat de overheid met dit soort regelingen en subsidies migranten in de kou zet die naar Nederland zijn gekomen omdat ze dachten dat Nederland een vrij land is, voor iedereen. Dat is Nederland allang niet meer, zo blijkt uit de zwembadsubsidie ‘voor moslimfundamentalisten die vrouwen liefst onzichtbaar willen maken’. Het land laat inmiddels zijn oren hangen naar mensen die de westerse waarden verfoeien, vooral op het gebied van gelijke rechten voor vrouwen en mannen.

Sekseapartheid, zoals Marbe dit noemt, is een woord dat we op internet ook al een paar keer hebben aangetroffen en we vrezen dan ook dat dit woord een grote toekomst tegemoet gaat in een samenleving die, onder het mom van respect voor migranten, hun intolerantie en disrespect jegens vrouwen juist tolereert.

Van de aangehaalde nieuwe woorden in de column van Marbe is sekseapartheid dan ook het meest kansrijke neologisme. Kalifaatzwembad, iraniseren en kadaverbegrip zijn slechts gelegenheidswoorden.

Laten we eerlijk zijn: kalifaatzwembad (‘zwembad als in het kalifaat, waar mannen en vrouwen op straffe van standrechtelijke executie geacht worden strikt gescheiden te zwemmen’) is een tamelijk tendentieus woord, net als iraniseren , dat verwijst naar ‘het invoeren van Iraanse toestanden’. Zulke woorden hebben over het algemeen geen grote toekomst voor de boeg.

Kadaverbegrip, ten slotte, is een woord dat enige uitleg behoeft. Marbe typeert het woord ‘respect’, waarmee allochtonenknuffelaars mensen paaien die zelf geen respect hebben voor westerse waarden, als een kadaverbegrip. Volgens Marbe is respect dankzij die knuffelaars namelijk een ‘rottend woord’ geworden, ‘verlaten door zijn oorspronkelijke betekenis’.

Maar terug naar de sekseapartheid. Marbe vindt het tolereren daarvan door de overheid slecht en inconsistent. Ze concludeert dan ook: ‘Je kunt als overheid niet ISIS bestrijden in den vreemde en in Nederland subsidie verstrekken aan lui die de ideologie van het kalifaat in de openbare ruimte willen invoeren. Al is het ’maar’ voor een uurtje in een zwembad. Dat uurtje staat voor een groter kwaad. Nederland gaat de internationale oorlog tegen ISIS misschien winnen, maar dreigt te verliezen van de ideologische guerrilla thuis.’