Dat er nogal eens wat misgaat in de omgang van de overheid met de burger, is dankzij de toeslagenaffaire algemeen bekend. Vandaag gaat de column van Stevo Akkerman in Trouw daarover. Het is ook niet nieuw dat de burger een spijkerharde en vooral volstrekt ondoordringbare overheid tegenover zich vindt. Een ‘kafkaëske vesting’, zo noemt Akkermans de overheid, een verwijzing naar Kafka’s (onvoltooide) romans Het proces en Het Slot, waarin K vergeefs contact zoekt met de allesbeheersende bestuurlijke instanties.
In zijn column verzucht Akkerman dat overheiden eigenlijk een speciale instantie zouden moeten hebben voor de burger die vermalen dreigt te worden tussen de ambtelijke molenstenen:
een instantie die voorbij de wet en de rechter kan optreden als er ongelukken dreigen te gebeuren, of al gebeurd zijn. Een instantie met een discretionaire bevoegdheid, een vast calamiteitenloket bij elke overheidsdienst.
Calamiteitenloket is – als het fenomeen waar het woord naar verwijst er werkelijk zou komen – een mooie aanvulling op onze woordenschat. Het is een transparant woord dat precies benoemt waar het woord voor staat. Maar als er dankzij de aangekondigde veranderingen van de bestuurscultuur een calamiteitenloket komt, zal er wel weer een ingewikkelde ambtelijke naam voor bedacht worden. Vaak schuilt daar al het probleem van de communicatie tussen overheid en burger in: ambtelijke namen.
Definitie
calamiteitenloket (het, -ten) overheidsinstantie waar de burger in laatste instantie terecht kan wanneer hij is vastgelopen in de bureaucratie
Geef een reactie