In het Financieele Dagblad staat dezer dagen een column over de hoge bedragen die betaald worden voor voetballers die door prominente clubs worden gekocht. Zijn die nog wel reëel in tijden van dreigende armoede voor grote delen van de bevolking?
Tja, lijkt het artikel te redeneren. Die twee zaken hebben niet met elkaar te maken. Bovendien hebben die voetballers een functie, schrijft de zakenkrant:
die mensen laten ons onze boodschappenangst wegens inflatie en energiestress even vergeten. Dat mag wat kosten.
Energiestress in deze passage is een interessant nieuw woord – het werd in augustus voor het eerst gesignaleerd – dat meteen een vrij breed betekenisprofiel blijkt te hebben. Het verwijst in deze passage naar stress die mensen hebben als gevolg van de hoge (en almaar stijgende) energieprijzen, maar vorige week debuteerde het in een artikel over een productiebedrijf dat als gevolg van stijgende energieprijzen feitelijk verlamd werd.
Maar boodschappenangst is ook een interessant woord: het verwijst naar de angst om boodschappen te doen, niet zozeer vanwege de keuzestress die mensen in de supermarkt kunnen hebben, maar als gevolg van de hoge (en stijgende) prijzen van producten in de supermarkt. Die leidt tot vrees de boodschappen niet te kunnen betalen en zorgt ervoor dat mensen minder kopen dan ze zouden willen. Omdat boodschappen een levensbehoefte zijn, is dit in zekere zin een existentiële angst. In elk geval is duidelijk dat consumeren geen feestje meer is.
Definitie
boodschappenangst (de, g.mv.) angst om almaar duurder wordende boodschappen te moeten doen die eigenlijk niet meer kunt betalen
Geef een reactie