In haar Volkskrant-column schrijft Marcia Luiten vandaag over de Nederlandse politieke partijen die zich vaak anti-Europees opstellen én die opkomen voor de gewone man willen. Partijen als de SP en de PVV dus. Vooral de achterban van die laatste partij zou zich de laatste jaren nogal profileren met vlaggen: eerst met het (anti-Europees) bedoelde rood-wit-blauw, nu ook wel met het (anti-elitaire) blauw-wit-rood.
De ironie is dat de gewone man nu juist door de EU blijkt te worden geholpen, althans financieel. Luiten besluit dan ook sarcastisch:
Het kan niet anders of de politieke partijen die zich al jaren opwerpen als hoeder van de lagere inkomens, de SP en de PVV, zagen deze week waar de bescherming daadwerkelijk vandaan komt. Als ze hun achterban willen helpen, hijsen ze in vaandeldrift de Europese vlag.
Vaandeldrift oogt weliswaar als een woord met een lange geschiedenis, zelfs als een enigszins oubollig woord, maar het is in feite nieuw. Wel lijkt het op een woord dat al langer bestaat, namelijk vlaggendrift. Daarmee wordt verwezen naar de neiging van mensen zich te profileren door middel van vlaggen en vlaggetjes. Van hun land, van hun sportclub, van het bedrijf waarvoor ze werken.
Op dezelfde manier kunnen we ook vaandeldrift opvatten, zeker als we vaandel opvatten als synoniem van vlag.
Definitie
vaandeldrift (de, g.mv.) neiging van (groepen) mensen zich met behulp van vlaggen te identificeren, bv als aanhanger van een club, land of institutie
Geef een reactie